Modele anatomiczne pełnią kluczową rolę w edukacji medycznej, umożliwiając medykom, studentom nauki o zdrowiu oraz pacjentom lepiej pojąć układ i działanie ludzkiego organizmu. Są one stosowane w wielu specjalizacjach, takich jak struktura organizmu, patologia i diagnostyka schorzeń. Modele te mogą być zbudowane z odmiennych materiałów, takich jak polimer, materiał gumowy, żywica lub inne polimery, a ich celem jest jak najdokładniejsze odwzorowanie naturalnej struktury ciała. Dzięki nim można zbadać, jak rozwijają się choroby, jakie mają następstwa dla ciała oraz jakie mechanizmy fizjologiczne i zaburzeniowe za nimi kryją się. Modele anatomiczne są nieocenionym instrumentem w nauczaniu i informowaniu leczonych. Pozwalają lekarzom lepiej objaśniać pacjentom istotę ich schorzeń, pomagając im w przyswojeniu procesu badawczego oraz proponowanych procedur medycznych. W przypadku długotrwałych schorzeń, takich jak cukrzyca czy schorzenia endokrynologiczne, modele anatomiczne dają możliwość przedstawić poziom zniszczenia organów oraz konsekwencje niekontrolowanych dolegliwości. Co więcej, modele te wspierają studentom w skuteczniejszym przyswajaniu wiedzy teoretycznej poprzez doświadczalne poznanie anatomii i mechanizmów chorobowych organizmu. Modele anatomiczne diabetologiczne Cukrzyca jest długotrwałą chorobą związaną z metabolizmem, która jest skutkiem z zaburzeń sekrecji hormonu insulinowego lub zaburzonej odpowiedzi ciała na ten hormon. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej wizualizują trzustkę, jako że jest ona podstawowym organem odpowiedzialnym za kontrolę zawartości cukru we krwiobiegu.
W modelach tych można zobaczyć struktury takie jak skupiska komórek produkujących insulinę, czyli zbiory komórek β, produkujących insulinę. W przypadku autoimmunologicznej postaci cukrzycy modele mogą przedstawiać zniszczenie lub zanik struktur odpowiedzialnych za insulinę, które są przyczyną niedoboru hormonu insulinowego. Z kolei w cukrzycy insulinoniezależnej modele mogą pokazywać insulinooporność, a także zbyt dużą eksploatację narządu wydzielniczego, skutkujące jej stopniowej dysfunkcji. Niektóre modele cukrzycy ukazują również następstwa choroby dla układów organizmu, takich jak serce, układ moczowy, narząd wzroku czy naczynia krwionośne. Ilustrują, jak chroniczna podwyższony poziom cukru powoduje uszkodzenia małych naczyń i zaburzeń w makrokrążeniu, które są powodem problemów wynikających z cukrzycy, takich jak zmiany w narządzie wzroku, uszkodzenie układu moczowego czy neuropatia cukrzycowa. Istnieją również modele wizualizujące stopę cukrzycową, która jest jednym z najpoważniejszych powikłań tej dolegliwości. Dzięki tym modelom diagności mogą lepiej wyjaśnić pacjentom, dlaczego prawidłowa monitorowanie glukozy i codzienne nawyki mają istotne rolę w profilaktyce problemów zdrowotnych. Modele anatomiczne cukrzycy są używane nie tylko w szkoleniach medycznych, ale również w programach informacyjnych skierowanych na zwiększenie świadomości na temat tej dolegliwości. Dzięki nim można przedstawić, jakie procesy zachodzą w organizmie w wyniku przewlekłej nadwyżki glukozy i jakie strategie ochronne mogą przyczynić się w redukcji ryzyka rozwoju powikłań. Modele anatomiczne gruczołu tarczowego Tarczyca to gruczoł odpowiedzialny za produkcję hormonów kontrolujących procesy metaboliczne, takich jak tyroksyna (T4) i trójjodotyronina (T3). Nieprawidłowości działania tarczycy mogą skutkować wielu chorób, takich jak zbyt aktywna tarczyca, zbyt mała aktywność tarczycy, przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy czy Graves-Basedow. Modele anatomiczne tarczycy przedstawiają strukturę tego gruczołu, w tym jego części boczne, węzinę, a także sieć naczyń krwionośnych i kontrolę nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również wizualizować zmiany chorobowe, takie jak rozrost gruczołu tarczowego w wyniku powiększenia gruczołu, ogniska patologiczne czy raki tarczycy. W przypadku niedoczynności tarczycy modele mogą prezentować zmniejszenie objętości narządu i zmniejszoną aktywność jego komórek, podczas gdy w nadczynności tarczycy mogą ukazywać przerost tkanek oraz zwiększone unaczynienie. Modele te mogą także pokazywać wpływ schorzeń układu odpornościowego, takich jak niedoczynność tarczycy autoimmunologiczna, w której układ odpornościowy niszczy tkankę tarczycową, skutkując ich degeneracji. Modele anatomiczne tarczycy są bardzo pomocne w diagnostyce i nauczaniu chorych, ponieważ pozwalają lepiej pojąć procesy prowadzące do różnych chorób gruczołu tarczowego oraz ich konsekwencje dla organizmu. W medycynie specjaliści chorób hormonalnych często używają takie modele do tłumaczenia pacjentom, jak działa tarczyca, jakie są symptomy zaburzeń tarczycy oraz jakie sposoby terapii mogą być stosowane.